Grand Canyon National Park

Vandaag was het dan zover! We konden naar de Grand Canyon! Zondagavond de hele avond tot een uurtje of 11 zitten plannen en vanochtend om 5 uur op om de laatste wind- en weersverwachting te verwerken. Het zou koud worden vandaag. Vanochtend was het amper 11 graden toen we op het vliegveld aankwamen en volgens de laatste berichten was het -11 op Grand Canyon National Park. Om half 8 waren we klaar om de briefing te doen, Maurits zou heen vliegen en een full-stop taxi-back maken op Sedona. Onderweg heb ik ondertussen nog wat werk verricht aan mijn navigatieplanning om het allernieuwste weer er in te verwerken. En verder natuurlijk veel naar buiten kijken! Sedona is een apart vliegveld. De baan ligt op een soort van bergje midden tussen steile rotsen. Erg mooi om te zien en daarheen te vliegen. Vooral de approach is erg gaaf!

Nadat we weer waren opgestegen vanaf Sedona gingen we weer richting het noorden. Hoe verder je naar het noorden komt, hoe hoger de elevatie van het terrein. Grand Canyon zelf ligt op zo'n 6606 voet (2013 meter) en daartussen liggen bergen van rond de 8000 voet. Toen we eenmaal bij Grand Canyon (het vliegveld dus) aankwamen had Maurits eigenlijk nog wat tijd over, maar we moesten alle 3 nodig naar het toilet en hadden honger, dus we besloten snel naar binnen te gaan. Helaas was er op het vliegveld zelf geen restaurant, maar kregen we wel een ritje aangeboden naar een lokale eetgelegenheid. Grand Canyon is maar een klein stadje, met 2 hotels, wat restaurants en souvenirshops en een Imax bios. We zouden Pizza gaan eten in een restaurantje dat als naam 'We cook Pizza & Pasta.' Duidelijk dus. Tijdens het eten heb ik mijn vluchtplan nog eens doorgenomen en alle tijden en het brandstofverbruik berekend.

Omdat Maurits eigenlijk nog wat tijd tegoed had ging hij samen met Rebecca weer de lucht in terwijl ik in de crewlounge mijn vluchtplan ging afmaken. Daar heb ik ook met een captain van een van de tourvliegtuigen gepraat.

Ik zou vanaf Grand Canyon eerst een rondje over de Canyon vliegen van zo'n 35 minuten en vervolgens via Prescott terug naar Falcon Field navigeren. Rondom de Grand Canyon gelden speciale regels voor het vliegverkeer. Je mag de Canyon alleen overvliegen op bepaalde plaatsen en op bepaalde hoogtes. Omdat wij vanuit het zuiden kwamen moesten wij op een hoogte van 11.500 voet (3,5 km) over de canyon heen. Aangezien ons vliegtuigje maar 181pk heeft is dat een bijna onhaalbare hoogte, omdat de lucht steeds dunner word met hoogte. Het probleem is dat je op die hoogte moet zitten voordat je aan de oversteek begint. We hebben er uiteindelijk een half uur over gedaan, maar we hebben het gehaald! Er zijn niet veel mensen die zo hoog hebben gevlogen met een Piper Archer. Uiteindelijk klommen we nog maar met 100 voet (30 meter) per minuut! Eenmaal aangekomen op die hoogte stuurde ik het vliegtuig naar het noorden richting de rand van de Grand Canyon! Wat is dat mooi zeg! Helemaal als je vanaf zo'n hoogte naar beneden kijkt! Rondom de canyon liggen grote groene bossen tot aan de rand, waar het ineens 1250 meter recht naar beneden gaat! Ik heb het vliegtuig een paar keer op zijn kant gehangen om nog beter naar beneden te kunnen kijken. Na ongeveer 10 minuten maakte ik een linkerbocht richting het westen. Daar was ik heel even onzeker van mijn positie, maar vond al snel mijn juiste koers weer terug. Na 5 minuten naar het westen gevlogen te hebben maakte ik weer een linkerbocht terug naar het zuiden. Vliegtuigen die richting het zuiden vliegen moeten dit doen op 10.500 voet, 300 meter lager dus. Na ongeveer een uur vliegen waren we ongeveer weer terug waar we begonnen waren!

De weg naar Prescott was ook erg mooi, overal kleine stadjes en hele grote stukken bos en wildernis ertussen. Bij Prescott heb ik nog een full stop taxi-back gemaakt waarna ik richting het zuidoosten stuurde. Het begon al behoorlijk te schemeren, wat best een probleem is als je op zicht vliegt! We mogen in principe doorvliegen tot een half uur nadat de zon onder is gegaan, maar dan is het al behoorlijk donker! Vandaag ging de zon om 17:21 onder. Het was inmiddels al 17:04 en we hadden volgens mijn berekeningen nog 50 minuten te gaan... Misschien had Maurits toch maar beter niet die touch-and-go's kunnen doen voor mijn vlucht... Uiteindelijk waren we bijna bij Phoenix aangekomen en hadden we links van ons een canyon en rechts Lake Pleasant met achter de bergen een prachtige zonsondergang! Een prachtig rode lucht, met verschillende tinten geel. Prachtig! Ondertussen werd het zicht behoorlijk slechter, maar ik heb het veld nog met gemak kunnen vinden. We hadden nog 5 minuten schemertijd over toen de wielen de landingsbaan raakten. Het was wel behoorlijk anders om in het donker te landen moet ik zeggen, maar het was toch best een hele goede landing al zeg ik het zelf!

Mochten jullie meer foto's willen stuur me dan ff een mailtje of vraag op msn. Je kan natuurlijk ook altijd langs komen...