De wekker gaat. Wat is dat vroeg zeg! Ik sliep pas rond half 1 dus heb minder dan 3,5 uur geslapen… Gisteren Nastya op het vliegtuig gezet, die gaat dinsdag naar Indonesië voor haar werk.
Silvian zou vóór mij gaan douchen, maar ik hoor nog niets. Dan ga ik zelf maar eerst. Ik hoor ondertussen dat mam en Nelson binnenkomen beneden.
04:30
Eindelijk zitten we in de auto. Silvian heeft, voor zijn doen, erg snel nog gedoucht en we zitten met z’n 4en in de auto en rijden naar Schiphol. Het is erg mistig maar ik kan toch aardig vaart maken, niet al te hard want ik kan een boete niet betalen nu. Binnen een 35 minuten staan we dan bij de vertrekhal. We hadden met ons zessen van klas 06-5 afgesproken tussen vertrekhal 1 en 2 om 5 uur. Er gaan nog 8 andere mensen mee van klas 06-4, ik weet niet precies wie dat zijn maar ik ken ze vast op z’n minst wel van gezicht!
Zoals gebruikelijk ben ik de laatste die aankomt en kunnen we gaan inchecken.
Inchecken.
Zoals je ziet, het is vroeg!
Na het inchecken is het uiteraard tijd voor het afscheid nemen en een groepsfoto.
Van links naar rechts:Jorg, Bas, Maurits, ikzelf, Onno en Lars.
Achter de douane gaan we nog even een winkel in om wat leesvoer en een paar adapters te kopen. Daarna proberen we met z’n allen de KLM Lounge in te komen want Jorg en Lars hebben een Gold en Platinum Card van de KLM. Helaas mogen ze per persoon slechts 1 introducé meenemen naar binnen. Jammer genoeg besluiten ze toch naar binnen te gaan en blijven Maurits en ik over. Echter heb ik toegang tot de ABN-AMRO lounge dus gaan wij daar maar met z’n tweeën chillen en een kopje koffie drinken. Om 8 uur vertrekt ons vliegtuig en onze boarding-time is ongeveer 10 over 7. Dus we hebben nog voldoende tijd om te relaxen.
Als we bij de gate zijn aangekomen worden we in groepjes van 3 geïnterviewd door een beveiligingsmedewerker, of we geen verdachte pakketjes van andere mensen bij ons hebben enzovoorts, alles in het kader van de schijnveiligheid van Amerika!
We vliegen vandaag met een Airbus A330 van Northwest Airlines naar Detroit en vanuit daar verder naar Phoenix.
Ons vliegtuig.
Maurits en Bas zitten helemaal achteraan rechts in het vliegtuig en ik zit 1 rij daarvoor. Er zit verder niemand naast mij, dus ik heb 2 stoelen tot mijn beschikking. Bas vraagt aan een stewardess of hij misschien in de cockpit de take-off mag meemaken, maar helaas wil ze het niet eens vragen aan de captain. Ik besluit naar voren te lopen en zelf eens in de cockpit te vragen wat de mogelijkheden zijn. Ik laat mijn pasje zien aan een stewardess in de businessclass en ik heb natuurlijk ook mijn Area Rulers polo aan met het logo van onze klas erop. Ze introduceert me in de cockpit aan de 2 captains en de 1st officer. Ze willen meteen weten waar ik mijn polo vandaan heb en of ik er niet ook een voor hen kan regelen. We raken wat aan de praat over de opleiding, baangaranties en de verschillen met training in de USA. In de USA moet iedereen zelf zijn brevet maar zien te regelen en solliciteren bij de airlines. Er zijn daar wel veel vliegscholen, maar daar hebben ze geen connecties met de airlines zelf. Ik vraag nog even welke departure we gaan vliegen en hoe we de oceaan over gaan. De captain laat de weerkaartjes en de route zien. Boven de oceaan ligt een flinke onweersbui vlak aan de kust waar we ten noorden langs zullen vliegen en boven Amerika ligt nog een front waar we dwars doorheen moeten. Ik blijf nog even voor de crew-briefing, waar de captain, die vandaag de pilot flying is, aan de overige 2 crewmembers uitlegt wat er precies gaat gebeuren en wat iedereen moet doen mocht er iets mis gaan. Dan is het tijd voor mij om mijn stoel op te gaan zoeken, helemaal achterin op rij 43. De captain zei dat het eventueel nog wel mogelijk was voor mij om tijdens de vlucht in de cockpit te komen en dan mocht ik de weerkaartjes wel meenemen van hem als aandenken. Maar dit is er niet meer van gekomen omdat er nog 13 anderen precies hetzelfde wilden natuurlijk…
Eenmaal in de lucht hebben we een prachtig uitzicht over Nederland. We volgen de kustlijn naar het noorden tot het vliegtuig naar links draait en aan de oversteek van de Noordzee, Schotland en vervolgens de Atlantische Oceaan begint.
IJmuiden bij zonsopgang.
Zonsopgang boven Nederland vanaf 2 km hoog.
Tijdens de vlucht hadden we inderdaad wel wat lichte turbulentie zoals voorspeld. Ik heb nog wel geprobeerd wat te slapen tijdens de vlucht maar dit is me niet gelukt. Ik heb toen maar wat films gekeken op het personal entertainment systeem en wat spelletjes gedaan, wat met de cabin-crew gepraat en wat gelezen.
Toen we eindelijk in Detroit aankwamen stonden we 45 minuten te vroeg aan de gate. Je zou denken dat dit voordelig was voor ons, omdat we maar een uurtje hadden om over te stappen. Echter mochten we nog even 20 minuten wachten in het vliegtuig, want het beveiligingspersoneel begon hun dienst pas om 10 uur! Bij het uitstappen sprak ik nog even met de captian van het vliegtuig. Hij had de kaarten helaas al weggegooid. Echter toen we in de rij stonden in de terminal voor de paspoortcontrole tikte hij me op de schouder en hij gaf me de kaarten. Hij had ze nog even uit het oud papier gevist. Nadat hij me jolig ‘A merry Christmas!’ had gewenst vertrok hij richting de balie voor de crew.
Wat een gedoe trouwens zeg die paspoortcontrole. Je moet ook bij het overstappen je eigen bagage ophalen, meenemen over de grens, en daar weer afgeven. Na nog een security check waren we dan eindelijk in Amerika! Wel een aparte terminal daar in Detroit. Er rijden 2 volautomatische trams heen en weer door de langgerekte terminal.
Detroit.
De 4 jongens van onze klas gingen weer de lounge in. Mautits en ik waren wel een beetje pissig op ze, dat ze ons elke keer alleen lieten. Ga óf met z’n allen, óf allemaal niet die lounge in! Maar goed, het was maar een uurtje voordat we de 757-200 van NWA in konden. Wat een oud vliegtuig! En wat was het warm binnen! Iedereen van onze groep zat aan het raam in groepjes van 2. We moesten nog 4,5 uur doorbrengen in dit krappe vliegtuig.
Een 757-200 van NWA.
Ik zat naast Mark van 06-4 en Maurits zat achter mij naast 2 amerikanen. Ondanks dat ik een plaats aan de raamkant had, zat er geen raam op deze rij! De vlucht was erg vervelend. Iedereen was moe, de stewardessen waren heel erg chagrijnig en snauwden de passagiers ronduit af. We kregen 2x wat te drinken en als je wat te eten wilde kon je een snackbox kopen voor 5 dollar. Het uitzicht was echter wel heel mooi door het raampje van de stoel voor mij. Het midden van de USA is erg saai. Alleen maar mijlenlange kaarsrechte wegen tussen graanvelden door. Ook nu kon ik weer niet slapen. Maar nu was er geen entertainment! Geen film, geen muziek, helemaal niks! Ik heb geloof ik 10x door het duty-free boekje gebladerd en maar wat met Mark gepraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten